.:: Witamy na stronie poświęconej rocznicy 60-lecia LO w Łapach  ::.

trudne początki
widziane w obiektywie
kalendarium szkoły

nauczyciele w 60-leciu
dyrektorzy w 60-leciu

olimpiady i konkursy
stypendyści
rankingi

chór
orkiestra

osiągnięcia sportowe
lekkoatletyka
koszykówka

historia muzeum
zbiory

jubileusz 60-lecia
galeria zjazdu
60 lat w obiektywie

nauczyciele
absolwenci

o autorach
materiały źródłowe

 

_{=> INDEX}   

 

zobacz księgę
dopisz do księgi

miasto i liceum
historia olimpiad 
szkolne muzeum
historia ZNTK

Konkurs
Moja Szkoła
w Internecie

POCZĄTKI SZKOŁY

Liceum Ogólnokształcące jest najstarszą placówką oświatową szkolnictwa ponadpodstawowego w Łapach. Swoją działalność rozpoczęło 1 października 1944 roku jako Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące.  Pierwszym dyrektorem szkoły był mgr Adam Filonik.
Placówkę zlokalizowano przy ulicy Głównej 44 w budynku dawnej Kasy Stefczyka (obecnie budynek Poradni Psychologicznej). Młodzież uczyła się tam do 1966 roku, kiedy to szkoła otrzymała nowy budynek przy ulicy Boh. Westerplatte 10, w którym mieści się do dzisiaj. Rok wcześniej oddano do użytku budynek internatu. Do 2005 roku mury szkoły opuściło około 6000 absolwentów.

O początkach szkoły, o trudnościach dotyczących jej funkcjonowania, o tamtych czasach niech opowiedzą Ci, którzy je przeżyli i zapamiętali.
Oto relacja Pana mgr Adama Kuleszy zamieszkałego w Kazimierzy Wielkiej.

Wspomnienie z powojennej nauki w Łapach

W końcu września, kiedy jeszcze było słychać huki armat pod Wizną, front zatrzymał się nad Wisłą, w wyzwolonych większych miejscowościach już rozpoczęto naukę. W Łapach kierownictwo Szkoły Powszechnej objął mój ojciec; Stanisław Kulesza, a dyrektorem Gimnazjum i Liceum został (ukrywający się w pobliskich wsiach w czasie okupacji) mgr filozofii Adam Filonik. We wrześniu "wyszukano kadrę pedagogiczną do Gimnazjum. Był tylko jeden nauczyciel z pełnym wyższym wykształceniem. Adam Filonik oraz księża Rakowski i Lewczyk. Resztę grona pedagogicznego stanowili nauczyciele po niepełnych przedwojennych studiach i wyższych kursach nauczycielskich. Lecz to nie było tak istotne. Dobrze, że znaleźli się ludzie pełni dobrych chęci i zapału do nauczania spragnionej wiedzy młodzieży" w większości w wieku pełnoletnim. Zarówno grono profesorskie, jak i uczniowie przeszli tę samą gehennę okupacyjną. Wszyscy byli biedni, o czym świadczył ubiór. Na przykład pan Filonik pokazał się nam w przydługiej samodziałowej marynarce, zniszczonych spodniach i w jednym bucie innym, drugim innym. Dopiero ksiądz wikary Lewczyk "postarał się" o jednakową parę butów dla przyszłego dyrektora.

Pierwsze lata liceum

Zostałem przyjęty do III klasy gimnazjalnej. Budynek był prawie pusty, nieprzystosowany do nauki. Trzeba było przynosić stoliki, krzesła, taborety z własnych domów. Tablice zrobili kolejarze. Nauczyciele w pierwszych miesiącach nie pobierali żadnego wynagrodzenia. Brak było opału. Często izby lekcyjne ogrzewane były torfem. Kolejno pełniliśmy funkcje woźnego; sami sprzątaliśmy klasy, a dużym ręcznym dzwonkiem dawaliśmy sygnał do lekcji i na przerwy. Wielu, przerośniętych wiekiem uczniów, paliło "skręty", lecz nigdy tego nie robiono w klasach, ani na małym korytarzu. Mimo trudności lokalowych panował powszechny ład i porządek.

Brak podręczników i lektur zmuszał nas do skrzętnego notowania tego, co dyktowali profesorowie. Pisaliśmy w byle jakich zeszytach, często o lichym papierze. Przynosiliśmy ze sobą kałamarze i obsadki ze stalówkami "starymi śledziami" i "krzyżówkami". Nieliczne podręczniki i lektury wymienialiśmy między sobą. Ja byłem w tej "komfortowej" sytuacji, że miałem "Historię literatury" Ignacego Chrzanowskiego i niezniszczoną domową biblioteczkę z utworami naszych poetów romantycznych i pisarzy pozytywistycznych. Codziennie wspólnie, w małych zespołach "odrabialiśmy" lekcje przepytując się nawzajem. Profesorowie nie straszyli "dwójkami", bowiem nie dawaliśmy ku temu powodów. Nie pamiętam, aby ktokolwiek wagarował lub "repetował" klasę.

W roku szkolnym 1944/45 chodziliśmy często głodni, byle jak, lecz czysto ubrani. Ja przez jesień i zimę chodziłem w przenicowanej burce po moim dziadku, a buty miałem ciężkie,  podkute gwoździami. Nie mając skarpet stopy zawijałem w onuce. Moją teczką przez trzy lata była rosyjska wojskowa raportówka. Ojciec też miał przenicowane ubranie z okresu przedwojennego. Pieniądz był mało wartościowy. Jak w czasie okupacji istniał handel wymienny. No cóż, trwała przecież wojna. W listopadzie 1944r. dowiedzieliśmy się o upadku Powstania Warszawskiego.

W czerwcu 1945r. odbyła się pierwsza matura w Liceum i ?mała matura? ? czyli ukończenie Gimnazjum. Ja otrzymałem promocję do klasy IV. Wakacje były jednak zajęte czytaniem książek i uzupełnianiem braków z przedmiotów ścisłych.
Rok szkolny 1945/46 powitaliśmy z radością. Parę koleżanek i kilku kolegów po ukończeniu Gimnazjum ubyło ? wyjechali do tworzących się liceów zawodowych lub rozpoczęli pracę w różnych zawodach. „Starzy” wyjechali studiować.

W Gimnazjum języka łacińskiego w roku szkolnym 1944/45 uczył ksiądz Lewczyk, a od roku 1945/46 prof. Klimaszewski. Przejściowo uczyli panowie Żur i Tatarczuk. Religii niezmiennie uczył ksiądz prefekt Czesław Rakowski, języka polskiego i historii; prof. Grzegorz Onacik, języka niemieckiego; prof. Wanda Edkun, geografii i rysunku; prof. Wacław Michalak, matematyki; prof. Stefan Tkaczuk, fizyki i chemii; prof. Bolesław Roman, biologii; dr medycyny pan Hryniewiecki, wiedzy o Polsce i świecie współczesnym oraz propedeutyki filozofii; zawsze pogodny, przyjacielski; dyrektor mgr Adam Filonik.

Wszyscy uczący nas byli mili, zawsze wyrozumiali, służyli jak mogli swoją pomocą w przygotowywaniu się do zadań klasowych, pisaniu referatów; przygotowywali nas do samodzielnego myślenia. Profesorowie nie mieli przezwisk; odnosiliśmy się do nich z całym szacunkiem. Nie przypominam sobie, aby ktokolwiek oszukiwał swoich profesorów. Nie robiliśmy "ściąg"; jak to dzisiaj bywa; bo byśmy oszukiwali samych siebie. Uczyliśmy się wzorów, definicji, dat; na pamięć. Nie było żadnych pracowni przedmiotowych i pomocy naukowych. Cyrkiel, kątomierz, ekierka, linijka, kreda, tablica; to były nasze pomoce. Nie było takiego przedmiotu jak wychowanie fizyczne (określane wówczas na świadectwach jako "ćwiczenia cielesne").

Wiosna 1948 roku była bardzo pracowita. Zdawałem maturę z języka polskiego, matematyki, biologii, nauki o Polsce i świecie współczesnym.
W dniu 10 czerwca otrzymałem upragnione "wypracowane" Świadectwo Dojrzałości LO nr 3/48 w/g programu wydziału przyrodniczego.

Zamknął się kolejny etap życia. Po rozdaniu świadectw w Domu Związkowym przy ul. Kolejowej odbył się, zorganizowany przez nas i rodziców, "bal maturalny". Było to parogodzinne ostatnie, wspólne spotkanie ze skromnym przyjęciem (bez alkoholu). Było wiele wspomnień, wzruszeń, dużo kwiatów dla profesorów, serdeczne, szczere podziękowania Dyrektorowi i Gronu Pedagogicznemu. Śpiewaliśmy wspólnie wiele pieśni, a na pożegnanie "Upływa szybko życie".

Źródła: Kroniki szkolne z lat 1946-1960
Opracował Wiktor Falkowski